Dit is mijn verhaal. Misschien herken je jezelf.
Van buiten had ik alles op orde.
Een fijne man. Een gezin. Een mooi huis. Een carrière waar anderen bewondering voor hadden.
Mensen dachten: die heeft het goed voor elkaar.
En ik lachte. Want dat hoorde zo.
Maar van binnen leefde al mijn hele leven dezelfde vraag:
ben ik wel echt gewenst?
Mijn vader was jong en wilde eigenlijk nog geen kinderen.
Ik kwam na mijn zus. Misschien was ik een goedmakertje. Misschien een poging om iets te herstellen.
Ik weet het niet.
Maar die vraag nestelde zich diep in mijn systeem.
En ik ging haar beantwoorden op de enige manier die ik kende:
door te bewijzen dat ik het waard was.
Het kind dat te veel voelde
Als kind voelde ik me vrij. Ik droomde over vliegen.
Ik stelde vragen over de onzichtbare wereld en ik zág die wereld ook.
Na het overlijden van mijn opa stond hij ineens bij me in de woonkamer.
Dat vond ik te spannend, dus stuurde ik hem weg.
Ik had veel hoofdpijn en ging naar een magnetiseur. Het hielp.
Mijn moeder deed Reiki, nam ons mee naar readings.
De onzichtbare wereld mocht bestaan. Die was oké.
Maar mijn waarneming daarvan niet.
Ik zag dingen. Ik voelde dingen.
Mijn intuïtie fluisterde en soms schreeuwde, dit klopt niet.
Maar het antwoord was steevast:
"Dat is onzin."
"Dat verbeeld je je."
Niet de magie was het probleem. Niet het energetische.
Maar wat ik zag. Wat ik voelde. Dat mocht er niet zijn.
Langzaam begon ik te geloven dat er iets mis was met mij.
Dat mijn waarneming niet te vertrouwen was.
Dat ik dingen zag die er niet waren.
Dat ik gek was.
Later deed ik zelf Reiki. Voor mezelf. Omdat ik voelde dat er meer was.
Maar durfde ik erop te vertrouwen?
Nee.
Want ik had geleerd:
de onzichtbare wereld bestaat — maar jouw voelen niet.
Jouw weten niet.
Jouw waarheid niet.
En als ik huilde, want ik huilde veel als kind, dan was het:
"Hou eens op met dat gejank."
Mijn emoties waren te veel.
Ik was te veel.
Dus leerde ik:
voel minder.
weet minder.
vraag minder.
wees minder.
Het meisje dat moest bewijzen
In groep 2 kon ik al schrijven, maar ik moest extra toetsen doen om door te mogen.
In groep 8 kregen andere kinderen extra uitleg, ik niet.
Ik was blijkbaar slim genoeg om het alleen te moeten kunnen.
Het gevoel ontstond dat ik alles zelf moest doen.
Zonder hulp. Zonder steun.
Op de middelbare school paste ik me aan om erbij te horen. Ik drukte mezelf weg.
Op de pabo was ik "niet goed genoeg in de praktijk". Iemand wilde me er zelfs af hebben.
Dus deed ik wat ik altijd deed: ik bewees mezelf.
Extra stages. Jarenlange videobegeleiding.
Tot ik uiteindelijk "uitmuntend" was.
Maar voelde ik me ooit genoeg?
Nee.
Er was altijd nóg een bewijs nodig.
Nóg een prestatie.
Nóg een bevestiging dat ik het wél kon. Dat ik het wél waard was.
Het lichaam dat schreeuwde
Mijn lichaam probeerde al die tijd met me te communiceren.
Hoofdpijn als kind.
Buikpijn bij stress, mijn darmen constant van slag.
Tijdens mijn master liep ik mezelf volledig voorbij. Alle signalen negeerde ik.
Doorzetten.
Altijd doorzetten.
Want stoppen voelde als falen.
En falen betekende: zie je wel, ik ben niet goed genoeg.
Als ik naar de huisarts ging, kreeg ik labels:
"Spastische darm. Leer er maar mee leven."
"Hoofdpijn? Jammer dan."
"Menstruatieklachten? Ga maar aan de pil. Je bent 13."
Mijn lichaam schreeuwde. Maar niemand luisterde.
Tijdens mijn zwangerschap wist ik dat ik risico liep.
Factor V Leiden. Ik had heparine nodig.
Maar ze wilden het niet geven. "Niet nodig."
Ik moest vechten. Doorvragen. Aandringen.
Omdat ik voelde: als ik dit niet doe, verlies ik mijn kinderen.
De vrouw die alles had
Na jaren proberen werden we ouders.
Zes IUI-pogingen.
Een bevalling waarin ik mijn nek bezeerde.
Een baarmoederontsteking.
Maandenlang thuis met twee baby's.
Het voelde alsof ik opgesloten zat.
We verhuisden naar het dorp waar ik wilde wonen. Eindelijk Beekbergen.
Tijdens de verhuizing kreeg ik ischias. Maar ik zette door.
Want de dozen moesten ingepakt. Het huis moest klaar.
We hadden het huis. De kinderen. De baan.
Alles wat je zou moeten willen.
En toen, een paar maanden later, voelde ik… niets.
Geen vreugde. Geen passie. Geen levenslust.
Alleen leegte. Eenzaamheid.
En gedachten die steeds terugkwamen:
iedereen kan zonder mij.
niemand heeft mij nodig.
ik ben niet belangrijk.
Een haptotherapeut zei: "Ga naar de huisarts voor antidepressiva."
Maar diep vanbinnen wist ik:
dit zit niet in mijn hoofd.
En een pil gaat dit niet oplossen.
Het zat in alles wat ik jarenlang had weggeduwd:
mijn intuïtie.
mijn emoties.
mijn lichaam.
mijzelf.
De breuk
En toen kwam corona. En long covid.
Natuurlijk ging ik eerst door. Dat deed ik altijd.
Ik was benauwd, sliep slecht, zat 's nachts buiten om adem te halen.
Alleen. Afgesloten op de slaapkamer.
Ik bagatelliseerde het. "Valt wel mee."
Het viel niet mee.
Toen ik een week later ging wandelen, moest ik om de paar meter zitten.
Uitrusten. Wachten. Tot ik eindelijk bij de auto was.
Ik nam een week vrij voor mezelf. Maar de scholen sloten. Rust kwam er niet.
En toen brak ik.
Ik zat huilend op de keukenvloer. Omdat ik niet meer kon staan.
Na twee maanden viel ik alsnog uit. Anderhalf jaar revalideren. Langzaam opbouwen.
Ik begon de opleiding tot holistisch therapeut. Voor mezelf. Misschien ooit…
Toen ik weer fulltime werkte, waren de klachten meteen terug.
En toen wist ik het:
dit klopt niet.
Niet deze baan.
Niet dit leven.
Niet dit eindeloze bewijzen terwijl mijn lichaam schreeuwde.
Voor het eerst in dertig jaar luisterde ik.
Niet naar wat ik moest.
Niet naar wat anderen vonden.
Maar naar mijn lichaam.
Naar die stem die al zo lang probeerde door te komen.
De bevestiging
Jaren later kreeg ik de bevestiging.
Alles wat ik als kind had gevoeld, gezien, geweten,
dat ik had leren wegdrukken,
bleek te kloppen.
Ik was niet gek.
Niet te gevoelig.
Ik had het me niet verbeeld.
Mijn intuïtie had altijd gelijk gehad.
Maar ik had geleerd mezelf niet te vertrouwen.
Omdat mijn waarheid te veel was. Te bedreigend. Te confronterend.
Dus duwde ik haar weg.
Tot ik mezelf kwijtraakte.
Thuiskomen
Ik ben teruggekomen in mijn lijf.
Ik ben thuisgekomen bij mezelf.
Niet door harder te werken.
Niet door meer te presteren.
Niet door mezelf nóg meer te bewijzen.
Maar door te erkennen:
het klopt niet en dat mag er zijn.
Door te leren vertrouwen op mijn intuïtie.
Door mijn emoties te zien als informatie.
Door mijn lichaam niet langer als vijand te zien, maar als gids.
Door mezelf toestemming te geven om te zijn.
En daarin ontdekte ik mijn roeping.
Want als ik mezelf kan terugvinden, als ik thuis kan komen na dertig jaar verdwalen,
dan kan ik andere vrouwen die weg wijzen.
Niet vanuit theorie.
Niet vanuit een boek.
Maar vanuit ervaring. Vanuit belichaming.
En nu
Op 12-12-2022 begon HolisMetime.
Mijn praktijk waarin ik vrouwen begeleid die waar ik stond.
Vrouwen die alles op orde hebben, maar zichzelf zijn kwijtgeraakt.
Die presteren, aanpassen en doorgaan terwijl hun lichaam schreeuwt.
Die geleerd hebben zichzelf niet te vertrouwen.
Die al zoveel hebben geprobeerd, therapie, mindfulness, grenzen stellen,
maar nog steeds niet voelen wat ze zouden moeten voelen.
Vrouwen die klaar zijn om te luisteren naar wat hun lichaam al járen probeert te zeggen.
Ik werk holistisch. Op alle lagen: fysiek, emotioneel, mentaal, energetisch, spiritueel.
Met Spinal Touch. Energiewerk. Systemisch bewustzijn. Ademwerk. EFT. Innerlijk kindwerk.
Maar vooral: door het lijf heen. Niet erover.
Want ik weet wat therapie in je hoofd doet: het geeft inzicht.
Maar transformatie gebeurt in je lijf.
Als je dit leest en denkt: "Dit ben ik"
Dan ben je hier niet voor niets.
Jouw lichaam liegt niet.
Jouw intuïtie liegt niet.
Jouw emoties zijn niet te veel.
Jij bent niet te veel.
Je bent jezelf alleen ergens onderweg kwijtgeraakt.
En ik help je thuiskomen.
Want jouw lichaam spreekt.
Het heeft altijd gesproken.
Je hebt alleen geleerd niet te luisteren.
Maar dat kun je opnieuw leren.
Ik weet het. Want ik heb het zelf gedaan.
En nu begeleid ik jou.
Van overleven naar leven.
Van hoofd naar lijf.
Van bewijzen naar zijn.
Van zoeken naar thuiskomen.
Klaar om te beginnen?
Dit is geen "misschien ooit" moment.
Dit is het moment dat je kiest:
Blijf ik overleven? Of begin ik met leven?
gratis kennismaking
15 minuten. Online of telefonisch.
Geen verplichtingen. Gewoon kijken of we bij elkaar passen.
jouw nieuwe begin
90 minuten waarin we naar de kern gaan.
Je eerste stap naar transformatie.
soulshift transformatie
Minimaal 3 maanden intensieve begeleiding.
Voor vrouwen die all-in willen gaan.
